Ιστολόγιο ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ

Η πιο φιλική στο περιβάλλον απάντηση είναι το βιολογικό υγρό λίπασμα, αλλιώς γνωστό και ως τσάι κομπόστ (compost tea) ή ΣΕΡΜΠΕΤΙ που έλεγαν οι παλιοί, που δίνει στο φυτό μεγαλύτερη καρποφορία και πολλά ωφέλιμα στοιχεία κάνοντας το χώμα πιο πλούσιο σε θρεπτικές ουσίες.

Για να φτιάξουμε το υγρό λίπασμα θα χρειαστούμε έναν κουβά ή έναν κάδο ή ακόμα και ένα βαρελάκι που θα γεμίσουμε με νερό. Το νερό εάν είναι ποταμίσιο ή βρόχινο είναι ακόμα καλύτερο.

Εάν είναι της βρύσης πρέπει να το έχουμε αφήσει χωρίς καπάκι για μια μέρα στον ήλιο ώστε να εξατμιστεί το χλώριο.

Βάζουμε μέσα στο νερό το ΣΥΜΦΟΙΤΟ που κλαδέψαμε  ή ΤΣΟΥΚΝΙΔΑ φυτά ή ακόμα και τα φυτά του αρσακά που βγάζουμε αυτόν τον καιρό ή τα κουκιά φυτά και τοποθετούμε ακόμα βιολογικούς ενεργοποιητές εδάφους, όπως τα χουμικά οξέα και ο ζεόλιθος ή οποιοδήποτε βιολογικό λίπασμα σε στερεά μορφή ή σε σκόνη, που να ενισχύει τους μικροοργανισμούς του εδάφους. Εγώ βάζω και ΣΙΔΕΡΙΤΗ ο οποίος περιέχει σίδηρο, καλέντουλα.

Ρίχνουμε και ένα φλυτζανάκι καφέ ζάχαρη, η μελάσα, για να αρχίσει η ζύμωση

Τα αφήνουμε μερικές μέρες σκεπασμένα ανακατεύοντας κάθε μέρα. Εάν μπορείτε να βάλετε μέσα μια αντλία ενυδρίου που οξυγονώνει το νερό και δημιουργεί φυσαλίδες είναι ακόμα καλύτερα. Κατόπιν ριζοποτίζουμε όλα μας τα λαχανικά και να είστε σίγουροι ότι αυτό το σερμπετι θα τα απογειώσει.

Διότι τα χημικά υγρά λιπάσματα του εμπορίου , αν και τρέφουν το φυτό αμέσως, σκοτώνουν επίσης και τους μικροοργανισμούς του χώματος, οπότε καταστρέφουν και την ικανότητά του να δημιουργεί νέα γόνιμη ύλη εξαρτώντας τα φυτά μας από όλο και περισσότερα χημικά λιπάσματα. Αντίθέτως τα βιολογικά τα ενισχύουν και συνεχώς βελτιώνουν τη μικροβιολογική δράση για καλύτερα αποτελέσματα και στο μέλλονΕπίσης το δικό μας λίπασμα, εάν ακολουθήσουμε σωστά όλα τα βήματα, θα είναι καλύτερο από τα βιολογικά λιπάσματα της αγοράς, διότι στα έτοιμα, με την πάροδο του χρόνου, οι μικροοργανισμοί και ιδιαίτερα οι χρήσιμοι πεθαίνουν, οπότε τα μπουκάλια που κάθονται στα ράφια δεν μπορούν να συγκριθούν με το φρέσκο!.

Χρησιμοποιώ αυτό το βιολίπασμα στην αρχική περιόδο ανάπτυξης, και μετά τον επόμενο μήνα κάνω σερμπέτι κοπριάς κότας και ριζοποτίζω

ΔΕΊΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ

https://youtu.be/kR6fVahLMok

Προσωπικά πιστέυω ότι το κάθε σπίτι πρέπει να είναι αυτάρκες για να επιζήσει στα πιο δύσκολα χρόνια που θα έρθουν. Το κύριο μέλημα μας πλέον δεν είναι να περνάμε καλά, αλλά να οργανωθούμε για το αναπάντεχο.

Δυστηχώς κανένα κτήμα δεν μπορει να παράγει τα πάντα, και η αυτάρκεια πετυχαίνεται με την ανταλλαγή προιόντων. Πάντα δεν μπορούμε να καταναλώσουμε τα πάντα από ένα αγρόκτημα, αυτο που περισσεύει το ανταλλάσουμε ή το πουλάμε για να βγάλουμε μερικά έξοδα συντήρησης, ή να πάρουμε ότι χρειαζόμαστε (πετρέλαιο-βενζίνη-φάρμακα)

Τα κτήματα μας πρέπει να έχουν πολλυκαλλιέργειες να έχουν από όλα και απο λίγο, να μάθουμε να μοιράζουμε δουλειές και υποχρεώσεις για να έχουμε δημιουργικές χρονιές.

Τα παδιά μέσα σε μια οικογένεια σύνολο πρέπει να μαθαίνουν. Να συνειδητοποιήσουν την σπουδαιότητα της διατροφής γιαεπιβίωση, ανάπτυξη, υγεία και απόδοση στην εργασία. Να μάθουν για ποιους λόγους τρέφεται οάνθρωπος και να αποκτήσουν τις απαραίτητες γνώσεις σχετικά μετατρόφιμα, την ομαδοποίησή τους και τις σωστές επιλογές τροφίμων για την καθημερινή τους διατροφή.

Να συνειδητοποιήσουν τη σημασία της κατοικίας για τον άνθρωπο.

Να κατανοήσουν την αξία της παράδοσης στον τομέα της κατοικίας καινακαλλιεργήσουν την καλαισθησία τους. Να αποκτήσουν γενικές γνώσεις σχετικά με τους κύριους τύπους και μορφές κατοικίας, τη λειτουργικότητα και την αισθητική του χώρου, καθώς και τον εξοπλισμό και την υγιεινή της κατοικίας.

Να γνωρίσουν τον τρόπο ζωής των προγόνων μας. Να κατανοήσουν τη σημασία της Οικιακής Οικονομίας ως παράγοντα του Ελληνικού Πολιτισμού.

ΓΥΡΙΖΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ

O μέσος γεωργός πριν 40 περίπου χρόνια παράτησε τις παραδοσιακές ποικιλίες, για να τις αντικαταστήσει με υβρίδια. Από τη στιγμή που έγινε η μετάβαση αυτή, ο γεωργός είναι υποχρεωμένος κάθε χρόνο να αγοράζει σπόρους σποράς από εταιρίες, κυρίως Oλλανδικές και Iσραηλίτικες. Άρα η αύξηση της απόδοσης (και η σύνδεσή της με την επιδότηση κυρίως στη δεκαετία του ‘80 και ‘90) τον κατέστησε εξαρτημένο. Σκεφτείτε απλά τι θα συνέβαινε αν μία και μόνο χρονιά δε μπορούσαμε να εισαγάγουμε σπόρους σποράς.

H γεωργική παραγωγή θα μειωνόταν ραγδαία, καθώς δε θα μπορούσαν να καλλιεργήσουν αρκετές γεωργικές εκμεταλλεύσεις. Φυσικά δεν είναι η μόνη μετάβαση που έγινε χωρίς μελέτη στην Eλλάδα, αλλά σε αυτή την περίπτωση ακόμη και εμείς σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε μία τεράστια έκπληξη.

Tα φυτά των παραδοσιακών ποικιλιών καλά προσαρμοσμένα στο περιβάλλον που καλλιεργήθηκαν για σειρά χρόνων και για πολλές γενεές, έφεραν γενετικό φορτίο που τους επέτρεψε να επιζήσουν στη δοκιμασία του πιο σκληρού κριτή. Tης φύσης. Αυτός ο σκληρός κριτής πετάει έξω οτιδήποτε δε μπορεί να αντεπεξέλθει στις προκλήσεις του. Oι παραδοσιακές ποικιλίες, με αυτή την έννοια, κρύβουν στο γενετικό τους υλικό απαντήσεις στις περιβαλλοντολογικές προκλήσεις, στις οποίες σήμερα απαντάμε με τη χρήση φυτοφαρμάκων.

Eίναι επομένως σημαντικό να ξεφύγουμε από τα τυποποιημένα ομοιόμορφης εμφάνισης προϊόντα, αλλά ταυτόχρονα να δώσουμε την ευκαιρία στους παραγωγούς να καλλιεργήσουν ξανά τα δικά τους σπόρια, σπάζοντας τον κύκλο της εξάρτησής τους από μεγάλες εταιρίες.

Σήμερα οι περισσότεροι σπόροι στην αγορά είναι υβρίδια (Hybrid F1). Υβρίδια ονομάζονται οι σπόροι που έχουν γονιμοποιηθεί από δύο η περισσότερες ποικιλίες του ίδιου είδους φυτού, δημιουργώντας μια νέα ποικιλία με χαρακτηριστικά των προγόνων του. Οι σύγχρονοι σπόροι επηρεασμένοι από την «πράσινη επανάσταση» και τις σημερινές αγροτικές και εμπορικές απαιτήσεις, είναι κυρίως υβρίδια που έχουν επιλεγεί για την αυξημένη αντοχή τους στην καλλιέργεια και περισσότερο ακόμα για την αντοχή τους στην υπερβολική μετακίνηση και συντήρηση, άρα για την αναμενόμενη κερδοφορία.

Οι παραδοσιακοί σπόροι στην διάρκεια του χρόνου έχουν σταθεροποιηθεί και έτσι προσφέρουν απογόνους με κοινά χαρακτηριστικά, παρέχοντας αυτάρκεια με την συλλογή και διατήρηση τους.

Οι βιολογικοί σπόροι δεν είναι απαραίτητα και παραδοσιακοί. Απλώς δηλώνουν ότι καλλιεργήθηκαν με όριο σε χημικά. Μπορεί δηλαδή να είναι και σύγχρονα υβρίδια και για αυτό δεν πρέπει να μπερδεύονται.

Τι γυρεύει ένα γονίδιο καρότου μέσα στο ρύζι ή ένα γονίδιο από κοτόπουλο μέσα στις πατάτες; Τα «παιχνίδια» με το DNA των τροφίμων τελικά είναι για το καλό μας;

Ντομάτες που αργούν να χαλάσουν, ρύζι με αντιοξειδωτικά καροτενοειδή, φυτά-φάρμακα με αντικαρκινική δράση, καλαμπόκι που δεν κινδυνεύει από τα ζιζάνια… Με μια λέξη: γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα – μεταλλαγμένα, όπως συνηθίζουμε να τα αποκαλούμε. Από τότε που κυκλοφόρησαν στην αγορά οι πρώτοι γενετικά τροποποιημένοι σπόροι σόγιας στα μέσα της δεκαετίας του ’90, το ερώτημα του κατά πόσον τα μεταλλαγμένα τρόφιμα ωφελούν ή βλάπτουν την υγεία και το περιβάλλον εξακολουθεί να διχάζει τους ειδικούς.

Τι είναι τα μεταλλαγμένα;
Είναι τρόφιμα και ζωοτροφές που προέρχονται από φυτά στο DNA των οποίων έχουν προστεθεί γονίδια που ανήκουν σε άλλα φυτά, ζώα, βακτήρια ή ιούς. Με τη βοήθεια της γενετικής μηχανικής, τα επιλεγμένα γονίδια μεταφέρονται από το ένα είδος στο άλλο, ακόμη και μεταξύ οργανισμών που δεν συγγενεύουν μεταξύ τους. Πρόκειται, δηλαδή, για διασταυρώσεις που δεν προκύπτουν στη φύση, αλλά καθίστανται εφικτές στο εργαστήριο, χάρη στην ανθρώπινη παρέμβαση.
Η πρώτη γενιά των γενετικά τροποποιημένων σπόρων -όπως η σόγια και το καλαμπόκι- δημιουργήθηκε στις ΗΠΑ με σκοπό το όφελος του καλλιεργητή. Με άλλα λόγια, η τροποποίηση στο DNA του φυτού γίνεται ώστε αυτό να είναι πιο ανθεκτικό σε παράγοντες όπως τα ζιζάνια, τα έντομα, ακόμη και οι καιρικές συνθήκες. Με αυτό τον τρόπο, θεωρείται ότι εξασφαλίζεται η αύξηση της παραγωγής, μειώνεται η ανάγκη των ψεκασμών και της χρήσης λιπασμάτων και τα φυτά γίνονται πιο ανθεκτικά. Σήμερα, οι κυριότερες κατηγορίες γενετικά τροποποιημένων φυτών που παράγονται περιλαμβάνουν εκείνα που έχουν μεγαλύτερη ανθεκτικότητα σε συγκεκριμένα ζιζανιοκτόνα (π.χ. βαμβάκι, καλαμπόκι, καπνός), οπότε και δεν κινδυνεύουν να καταστραφούν στη διάρκεια των ψεκασμών, καθώς και εκείνα με ανθεκτικότητα σε ιούς και έντομα (π.χ. ντομάτες, καλαμπόκι).

Στείρα φυτά
Τα γενετικά τροποποιημένα φυτά δεν μπορούν να αναπαραχθούν από μόνα τους. Για τη σοδειά της επόμενης χρονιάς, δηλαδή, απαιτούνται εκ νέου σπόροι από τις εταιρείες που τα προμηθεύουν. Ένας από τους φόβους που εκφράζουν οι αγρότες που καλλιεργούν συμβατικά φυτά είναι ότι, σε περίπτωση μεταφοράς και πρόσμειξης των μεταλλαγμένων με τα συμβατικά φυτά, θα μπορούσε να επηρεαστεί η γονιμότητα των τελευταίων, αλλάζοντας με αυτό τον τρόπο τις συνθήκες της εργασίας των καλλιεργητών.

Για την παραγωγή σιταριού ο γεωργός πρέπει πρώτα να σπείρει το χωράφι και μετά με το αλέτρι που το σέρνουν βόδια ή άλογα να οργώσει και να σκεπάσει το σπόρο.

   Όταν το στάρι φυτρώσει, μεγαλώσει και ωριμάσει ακολουθεί ο θερισμός που γίνεται με δρεπάνια. Αφού τα στάχυα στεγνώσουν στο χωράφι τα πάνε μετά στο αλώνι τα απλώνουν και τα αλωνίζουν.

   Για τον αλωνισμό έχουν το ντουγένι που το σέρνουν πάλι βόδια ή άλογα. Το ντουγένι είναι μια ξύλινη χοντρή σανίδα 50 εκατοστά περίπου φάρδος και 80 εκατοστά περίπου μάκρος και από την κάτω μεριά έχει λάμες μικρές για να κόβει και να τρίβει τα στάχυα ο γεωργός, ανέβαινε πάνω σε αυτή τη σανίδα που είναι δεμένη με σχοινιά από τα ζώα.

   Με τα χαλινάρια ο γεωργός οδηγεί κυκλικά τα ζώα στο αλώνι μέχρι ο σπόρος να χωρίσει από τα στάχυα.

   Μετά παίρνουν με τα δικράνια από κάτω το αλωνισμένο στάρι και το πετούν ψηλά. Με τον τρόπο αυτό το άχυρο που είναι ελαφρύ το παίρνει ο αέρας και το στάρι που είναι πιο βαρύ πέφτει κάτω σε σωρό.

   Μετά το βάζουν σε σακιά και το έχουν έτοιμο για το μύλο να κάνουν αλεύρι και από το αλεύρι ψωμί.

Στην αρχή έσπερναν τον καρπό και στη συνέχεια όργωναν το χωράφι με τη βοήθεια δύο ζώων. Αυτό γινόταν στις αρχές του φθινοπώρου. Ο γεωργός περίμενε ως το καλοκαίρι που θα ξεκινούσε ο θερισμός. Εκεί μάζευαν τα στάχυα, τα έκαναν δεμάτια και τα πήγαιναν στο αλώνι να τα αλωνίσουν. Με ένα εργαλείο που το έλεγαν δάρτη χτυπούσαν τα στάχυα για να βγει το στάρι. Τέλος λίχνιζαν το σιτάρι, δηλαδή το σήκωναν στον αέρα και τα άχρηστα και ελαφριά μέρη έφευγαν με τη βοήθεια του ανέμου και πάνω στο φτυάρι έμενε το σιτάρι. Στη συνέχεια το πήγαιναν στο μύλο το άλεθαν και το έκαναν αλεύρι.

Δεν σπέρναν στάρι πάνω στο στάρι από χρονιά σε χρονιά.

Μετά το στάρι βάζαν καπνό ή σουσάμια και χρησιμοποιούσαν κοπριές για λίπανσηΕπιλογή σπόρου: Για ανανέωση του σπόρου του σιταριού κάνανε επιλογή των μεγάλων και καλών στάχεων (κεφάλια) της ποικιλίας και το σπέρναν ξεχωριστά ώστε να πάρουν καλό σπόρο.

Συγκομιδή σουσαμιού: Χρειαζόταντέχνη να μαζέψεις το σουσάμι. Το μάζευαν απόγευμα να μην τινάξει και το κάναν δέματα με λυγαριά. Μετά το γυρνούσαν ανάποδα μέσα σε σεντόνι τυλιγμένο και το τινάζαν με ραβδί να πέσει ο σπόρος. Στο τέλος το κοσκίνιζαν.

Το σουσάμι το σπέρναμε και το έπαιρναν (οι γυναίκες και το βάζανπάνω στο ψωμί)οι ψωμάδες, αυτοί που έκαναν το χαλβά –τώρα χάθηκε και ο χαλβάς, δεν κάνουν χαλβά-31οι χαλβατζήδες και έκαναν πιτάρια... το πιο ακριβό ήταν το σουσάμι..20δρχ, το σιτάρι έκανε 10δρχ

Για τα ζώα έβαζαν στάρι, κριθάρι και βικο

Για την δική τους διατροφή καλλιεργούσαν κουκιά. Τα κουκιά τα ντόπια είχαν 3 καρπούς μέσα, μετά ηρθαν ξένα που είχαν πέντε καρπούς.

Και ξαφνικά απαγορεύτηκαν τα κουκιά γιατί δήθεν έφεραν ικτερο. Ομως η προηγούμενη γενια στο 40 με τα κουκιά μεγάλωσε.  Τα έβραζαν και έπιναν το ζουμί με ξύδι και λαδι. τα έτρωγαν ωμά, σαν σαλάτα. Έτσι έμαθα και εγώ από τη γιαγιά μου, να τρώω τα κουκιά ωμά.

Στα νησιά καλλιεργούσαν τα ατζούρια ,ατζουρ καβολ.Αυτά ήταν σαν αγγούρια.. αλλά ήταν δύο ράτσες.. ήταν άσπρα ατζούρια μεγάλα.. είχε άλλα που ήταν ατζουρι αλλά ήταν πιτσουλό, μαύρο.